Lili baten truke

Damian K. errotik zen euskaltzalea. Kirolari izana, berandu arte forma fisiko harrigarri baten jabe, laurogeitaka urteko aiton abertzaleak euskaraz hitz egingo zizun edonon, zer esanik urrundik bada ere familiakoak ginenokin ari bazen.  Baina bizitzak makurrarazi zuen aulki gurpildunera. Urrutitik etorritako laguntzaileak ekarririk hasi zen iristen gure atariraino. Tarea honetarako hartzen ditugun urrutikoak gehienetan latinoak ohi direnez, Damian gaztelaniaz hasi zitzaigun haren aurrean, esan nahi baita beti. Galdetu gabe dakit zaintzailearekiko errespetuagatik zela. Errespetu handiko morroiak izan gara beti euskaldunok eta, aldiz, gaztelaniadun bat gutxitan kupitzen da gutaz. Engoitik tortura saioak ziren gure arteko solasak. Arrosek gintuzten salbatu. Arratsalde eguzkitsuetan Damian hurbiltzen zigutela ohartu bezain laster, baratzeko arrosen artean lili eder eta usaintsuena moztu eta zaintzaileari eskaini irribarre opariz: “Y esta para mi negrita“. Eta erdaldunarekin bake prebentiboa sinaturik, berriro betikoak ginen denok, gure Damian eta gu.