blogak

Mundu(ko)loreak

Denbora da poligrafo bakarra.

 

Bizitzako zikloan murgilduta bizi gara. Itsututa edo ez, beti ere norberaren erabakien arabera. Dena den, biologian jaio, ernaldu, hil erakusten diguten bezela, psikologian dena konplexuago marrazten digute.

Kotxean, lehiatila jaitsita dudalarik, musika topera, psikologian ikasitakoaren gainetik niretzat bizitzako paradigmak zer esan nahi duen galdetzen ari natzaio neure buruari.

Ikasteko presa daukat eta … denbora da poligrafo bakarra… beste dena aieru… ikasteko presa daukat eta…………. denbora da poligrafo bakarra.

Presak akabatzen nau askotan. Jakinminak urduritu eta ikasteak maitemindu…

Orduan denbora etortzen zaigu gainera. Gure minen salbatzailea izango balitz bezela. Noizbait, norbaitek, denborak guztia bere tokian jartzen duela esaten badizue ez egin kasurik. Mesedez, ez egin kasurik. Bost peztako esaldi txatxuak erabiltzen duen jendeari ez egin kaso. Ze bada zerbait ikasi ez dutena hori esandakoan. Beraiek sortutako egoeren erantzule ez egiten.

Eta orduan, denborari laguntza eskatzen hasten garenean …. neretzako berezia zara… dator bihotzera.

Halaxe da. Denborak guztia bere tokian jartzen duela esan nahi dugunean, momentu konkretu batean sortu dugun (ze minak guk sortzen dizkiogu gure buruari, ez beste inork) minari arnasa ematea esan nahi dugu… eta zai egon. Noiz abandonatuko gaituen zain. Ez zaigu gustatzen gu abandonatuak izatea, baina minak gu abandonatzea nahi dugu, zergatik egin digun bixita gure buruari galdetu gabe.

Ez zait abandonatu hitza gustatzen. Ez dugulako era zuzenean erabiltzen. Helduak garen heinean (ez gara eh… ez bazenekiten nik esaten dizuet. Lasai!), inork ezin gaituelako abandonatu. Hain zuzen, nahikoa baliabide izan beharko genituzkeelako egoerei aurre egiteko. Abandonatu dezakegu. Dugu. Beti izan dugu eta beti abandonatuko dugu.

Nik ere abandonatu izan dut niretzat hain berezia izan den hori, nere lagun handi hori, benetan maitemindu beharko lidakeen hori, benetan onartu eta zaindu beharko nukeen hori. Hori, hain zuzen, erreferentzia egiten diodan hori, nere burua da.

Tristea da, besteek agur esaten digutenean abandonatuak garela sentitzea, bizitza osoan abandonatuak izan garenean. Tristea da ere, gure buruari aukera bat eman eta neretzako berezia naiz esaten ez jakitea. Autoestima lantzeko eskaera egiten den gizarte zuri hontan, autoestima lantzeak altruistak garela aurpegiratzen digunean.

Gaur, etxera bueltan nentorrela, musika entzunaz, Orioko hondartzan arnastu dudan kresal freskoa etorri zait burura. Bertan konturatu naiz, azken urteetan hartu ditudan erabakiak zenbateko eragina izan duten. Askotan, beti erreproduzitzen ditugun egoerak (ez zaizkigu erreproduzitzen, ze erantzulea BETI norbera da) atzean utzi behar dira, berri batzuei ekiteko.

Bizitzak egoerak eta mezulariak ekarriko dizkigu. Den denek daukate zerbait esateko, zerbait erakusteko. Eskuak zabalik hartzea da gakoa. Datorrena datorrela, irakasgaia delako.

Egunero bezela, gaur beste mezulari batekin egin dut topo. Opari bat izan da neretzat gaurkoa. Bi gauza erakutsi dizkidalako:

Lehena, ez dagoela norbera ez abandonatzea baino gauza hoberik, bestela ez zitzaidan mezularia iritsiko. Bigarrena, gu garena eta gure norabidea zein den erreflejatzen dizkiguten mezulariak baino gauza hoberik ez dagoela; ze orduan, denborak ez ditu gauzak bere tokira eramaten, orduan, ikasitakoa desikasten ikasten da, maite dugunarekin maitasuna egiten da eta orduan, soilik orduan, denbora, poligrafo bihurtzen da.

 

¨Kresal usaina, Tolosa aldera irixte aldea¨

… iritsi da… eta ez da inoiz joango…

Mila esker!!

The post Denbora da poligrafo bakarra. appeared first on Mundu(ko)loreak.

jatorrizkoa ikusi

2013-2024
Blogetan! Blog izarren bila

AZKUE FUNDAZIOA
Agoitz plaza 1, 48015 Bilbo, Bizkaia
Tel. 94 402 80 81 - Faxa. 94 405 24 07