Maitasun partikularra

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maitasun partikularra PLAY

 

Nola esango nizuke

modu samurrean esan, benetakoa izan dadin,

askotan, hain hurbil izanda zugandik, kantatzen badut,

askotan, hurbil nauzu, entzuten banauzu,

eta pentsatzen dut ez naizela inoiz esaten ausartu, ezta esan ere,

denbora erruz eskertu beharko nizuke,

aspaldikoa baita zurekiko ene maitasuna.

 

Elkarrekin ibili gara,

altxorren bila elkarrekin, bide zailetan ibili ere,

hain sarri eta usu bete duzu nire hitzen hutsunea,

ezen gure partitzean beti eman didazula zori ona.

Horregatik guztiagatik eta ezkutuan daramadan guztiarengatik

eskerrak eman beharko nizkizuke aspaldidanik maitatzeagatik.

Maite zaitut!

 

Maite zaitut, bai,

agian lotsaz, herabeki, agian jakinik gabe.

Maite zaitut, eta jeloskorra naiz

eta balio dudan apur hori ukatzen badut
samurtasuna ukatzen badidazu…

Maite zaitut eta zoriontsua izaki

zure indarra ikusten dudanean,
bultzatzen nauena eta matxinatzen dena,
eta nik… Eta nik…

 

Urteak pasako dira

Eta agurra etorriko da, hala izan behar du eta,

Eta galdetzen dut ea jestu zuzena aurkituko dudan.

eta kanpoan nagoenean ohitzen jakingo ote dut..

Baina hori guztia beste historia bat izanen da,

Orain eskertu nahi dizut aspaldidanik ni maitatua izatea.
Maite zaitut…. Maitez zaitut, bai..

Eta nik… Eta nik…

Maite zaitut!

 

Luis Llach

 Amor particular

Com t’ho podria dir
perquè em fos senzill, i et fos veritat,
que sovint em sé tan a prop teu, si canto,
que sovint et sé tan a prop meu, si escoltes,
i penso que no he gosat mai ni dir-t’ho,
que em caldria agrair-te tant temps que fa que t’estimo.

Que junts hem caminat,
en la joia junts, en la pena junts,
i has omplert tan sovint la buidor dels meus mots
i en la nostra partida sempre m’has donat un bon joc.
Per tot això i coses que t’amago
em caldria agrair-te tant temps que fa que t’estimo.

T’estimo, sí,
potser amb timidesa, potser sense saber-ne.
T’estimo, i et sóc gelós
i el poc que valc m’ho nego, si em negues la tendresa;
t’estimo, i em sé feliç
quan veig la teva força, que empeny i que es revolta, que jo…

Que passaran els anys,
i vindrà l’adéu, com així ha de ser,
i em pregunto si trobaré el gest correcte,
i sabré acostumar-me a la teva absència,
però tot això serà una altra història,
ara vull agrair-te tant temps que fa que t’estimo.