BURUtaPENAK: intsumisioa estatuari (VIII)

Martxoaren 16az geroztik, egunero legez, karrikara atera naiz, karriketan barrena noa. Ohiko jendea dabil, “fauna” arraroa ere badabil: kaskoak (pinganilloak) belarrietan, maskarilla bisaian –baita autoan doazen batzuek ere– eta eskularruak. Askok txakurra daramate ondoan loturik, askok aske: “Horiek ez ote lukete maskarilla eraman behar?”, pentsu dut.

Udaberria izaki, hau abelera, horiek piurak! Batzuek gainera betaurrekoak jarrita doaz. Horiek itxurak, Matrix Hendaian ote? Vendetta filmeko partaidea sentitu naiz une batez.

Berria egunkariaren bila noa. Ordu bateko joanaldia daukat, doi-doia. Legearen barruan nago. Alta, joan-jina zortzi kilometrokoa da. Macronek ezarritako legeari desafioa bota diot gaur ere. Estatuburuak etxearen ingurumarian ibiltzeko agindu du. Ezin da etxetik kilometro bat baino urrutiago joan, beraz “ibilbide zirkularra” egin beharra daukagu ezinbestean. Presondegietan bezala, alors. Nik “ibilbide lineala” egiten dut, nolabait erranik.

Dena dela ere, zer gerta ere –polizia bi aldiz pasa da ondotik– Emmanuel handiak agindu legez, internetetik deskargatutako agiria sakelean daramat. Bost beharra edota aukera daude karrikara atera ahal izateko. Bat markatu  dut. Baina anbiguoa da, lege guztiak legez. Egunero agiri berria inprimatu eta bete beharko nuke. Baina, aitzi egiten diot. Ez dut papera berritu. Datu guztiak idatzi ditut, baina data ez dut orainokoan behin ere idatzi.

Lagunek abisatu didate, “poliziak harrapatzen bazaitu isuna jarriko dizu, amanda Mikel”.

Eta nik, ene txiste txarretako bat egin dut (Lander Arbelaitz lankidea gogoan):

– “Bada orduan nik ere, amanda jarriko diet. PLAY!

Victor Jara in memorian