Hurrengo hausnarketan,  Pandemiari biziraun eta gero, lanetan itotzear izeneko artikulua kontuan hartu da, Amaia Lekunberrik idatzitakoa. Koronobirusaren garaian sistema kapitalista oinarritzat hartuz, politikariek ekonomia kapitalistaren sostengua lehenetsi dute, BIZITZAK alde batean utziz. Guzti horrek ondorio latzak ekarri dizkigu baina kaltetuenak, batez ere, emakumeak izan dira. Izan ere, pandemian egon diren erreprodukzio, zaintza eta etxeko lanen karga handitu dira eta horrekin batera, genero arrakala areagotu da.

Modu horretan, emakumeek esfortsu bikoitza egin behar izan dute, lan etxetik kanpo baita etxean ere. Horrek erruduntasun sentimenduak izatea eragin die, alde batetik, lanean guztiz produktiboak ez izateagatik, etxean umeen beharrak asetu behar zituelako; baina beste alde batetik, haurren beharrizan guztiak ezin asetu izanagatik.

Oro har, emakumeak pandemiaren lehen lerroan egon dira, erizain, mediku edota erresidentziako langile gisa lan egiten, eta horretaz gainera, eremu pribatuaren karga ere aurrera eraman dute. Benetan, harrigarria da emakumeak egiten duten lana, daramaten motxila pisutsua izan arren, horrekin aurrera dihardute.
 

Argi dago, pandemian emakumeok pairatu dugun genero arrakala bortitza izan dela, zaintza zein etxeko lanei dagokienez. Horren aurrean, interdependienteak garen heinean, komunitatea behar dugu. Beste modu batera esanda, kapitalismo basatiaren aurrean FEMINISMOA eta KOLEKTIBOTASUNA bultzatu behar dugu eta horrela komunitatea balioan jarriz eta familiak birdefinituz errealitate bizigarriago bat lortzeko bidean aurrera egingo dugu. Amaitzeko, nire aburuz, familien birdefinizioan begirunea jarri nahiko nuke, etxeko lanen zein umeen zaintza parekidea izan behar baitu.