Gu(re) ama(k)

Amaren izena jarri zio­ten. Gabonetan ai­tak aitaginarreben mahaian urtero errepikatu legez «zure ama baino emakume ke­mentsuagorik ez dago munduan» eta. Emozionalki ondo hezia eta indartsua da Elena. Sekula ito ez duten koherenteki eraikitako hamaika kontraesanetan igerian bizi da. Orain, ipurdia hotz eta hankak ditu zabalik. Aurrenekoz, bere barnean igerian ari dena ito nahi du. 35 urteko ikasketa pro­zesua bizi izanak, erabakia kolo­kan jarri du: «Nire edo gurea da momentua?».

Hamar urtez bidaide duen Imanol maite du; laguna, konpli­ze pasionatua, familia. Nagore ere maite du. Zenbait ostiraletan elka­rrekin afaltzen dutenean dituzten elkarrizketak. Gauak bat egiten dituenean. Larunbat arratsaldean Imanolekin etxera bueltatu, eta sentitzen duen pieza guztien aho­katzea maite du baita ere. Haus­narketa saio luzeak, lanaldiak, borrokak, sareak, harremanak. In­tentsitatea frekuentzia berdinean mantenduko du. Isiluneak ez du etenik izango, momentuan aho itxita dagoen bezala. Lo.

Amak jakin zuenetik zalapar­ta eragin zuen etxean: «Ez diot zure aitari esango, guk konpon­duko dugu». Hogei urte zituen, idazkaritza ikasketak amaitu berri eta hartutako erabaki bat. Telefo­no dei batekin egin zuen amak hitzordua eta herriko aldapetan barrena bidali alaba. Atso batek zabaldu zizkion atea eta hankak. Gomak, gazak, metalezko tresnak eta plastikoa ipurdi azpian. Han­kak itxi zituen. Indarra egin zuten; batak zabaltzeko, besteak ixteko.

Karrerako azkenengo urtean zegoen Javi. 80ko hamarkada­ko krisiaren zartakoak elkarre­kin hartuko zituzten; borrokarik gabe, bizitzak ez du fruitu gozorik eskaintzen.

Etxeko giltzak sarreran askatu eta bere gelan sartu zen. Javi por­talean zain. Lau jertse eta bi pra­kekin betetako poltsaren itxie­rarekin batera agertu zen ama. Atearen atalasean jarrita; oin bat familia argazkiz betetako korrido­rean, bestea etorkizunaren hazia gordetzen zuen gelan.

– Konpondu duzu, Elena?
– Bai.

Geuria.eus aldizkarirako idatzitako testua